Tut Ellerimi

Omuzlarımda, hep kendime yüklenişimin feci ağırlığı.

Dünyayı ben yok etmişim gibi hissediyorum ya da kurtaramamış gibi.

Sonra bu yükün sebebini yokluyorum kendimde.

Derdim hep kendimle..

Rüyalarımdan çıktığında gitmeliydim.

Her aramamın sen istediğin zamanlarda gerçekleşebileceğini bana gösterdiğinde.
Konuşmalarımızın ardından neyse'lediğinde, (neyse de önceki her şeyi önemsiz yaparak.)
Olur biter'lerinde..

Bana her gelişinin aslında bizim için olmadığını gördüğümde hiç değilse..

Uykunun arasında gözlerimi açıp , başını göğsümde değil yatağın uzak tarafında gördüğümde.

Benimle ilgili planlar yapıp, uzağa gider gitmez beni pas geçtiğinde..

Sana hissettiğim şeyden herkesin bir parça da olsa fikri varken, senin bi'haberliğinde..

Bacağımın üzerinde duran elini gelen telefonları bahane edip kaldırdığında..

Nefret ettiğim o işine her koşarak gittiğinde..

Senin için diktiğim kaktüslerin, aynı benim gibi bir yeri olmadığını gördüğümde..

Benim için ne yaptın diye avaz avaz bağırdığımda..

Uyuyakalırsın diye benimle film izlemekten vazgeçtiğinde..

Hep her şeyden vazgeçtiğinde..

Elimden tutup bir çay bahçesine götürmediğinde..

Gidişatı değiştirecek hiçbir şey yapmadığında..

Göz göze gelmek yerine, gözlerini kaçırdığında.

Sensizlikten kendimi yok ettiğimden habersiz olduğunda..

Ben kaybolduğumda beni buluvermek yerine, kendini daha karanlıklara çektiğinde..

Neşeli arayışlarıma hep hüzünlü cevaplar verdiğinde..

En yalnız günlerini bir başına atlatmak istediğinde..

Bana karşı her adaletsizliğinde sustuğunda..

Sustuğunda, kestirip attığında..

Kucağından bacaklarım uyuştu diye beni kaldırdığında..

Gitmeliydim.

Git demedin.

Bekledim.

Yarasız yarınların düşüyle..

Bir şeylerin yükünden kurtulmak iyi şey.

Birbirimizin yaralarını sara sara yürüyelim yan yana.

Yeniden inanalım herkese ve her şeye.

Çünkü hep en iyi ihtimal, sevgi.

Tut ellerimi..

                                                                                                         Mahinur