Aklımızla Alay Ediyorlar

20 Aralık pazar günüydü. Aylar önce biletini aldığım EPİCA konserine hazılanıyordum. Bileti bir kitabın arasında koyduğuma emin olduğumdan, önceden kontrol etme ihtiyacı duymadım bile. Bütün kitaplığı yıkmakla kalmayıp, evinde altını üstüne getirdim. Çok canım sıkıldı, verdiğim paraya mı yanayım, adamların seneye gelip gelmeyeceğine mi derken haberlerde ''Dilek Doğan'ın evinde katledilme anı'' haberini yayınladılar. Elimde birkaç kitapla bıraktım kendimi koltuğa, utançla. O insanların derdine bak, bir de benimkine ! Bıraktım aramayı, gitmedim konsere.

Defalarca izledim.
Kapı açılıyor, Bayağı bayağı ev burası.
Eve tek tek giriyorlar. Canlı bomba şüphesiyle Hatice diye birini arıyorlar.
Hatice falan yok.
Ailenin tek isteği ''Galoş giyin,istediğiniz yeri arayın'' oluyor.
Mani olmuyorlar. Alışmışlar, abi bunu videoda söylüyor.
Arama yapıyorlar birileri.
Kamera özenle çekiyor ama yorganın bir ucu kalkıyor.
Dolaplar şöyle üstünden.
Yani üstün körü bir arama bu.
Bana göre aramaya değil, öldürmeye gelinmişti. Fikrim bu.
Abi içeride aileyi sakinleştirmeye çalışırken
Bir yandan da; Ankara 105 kişi öldü,
Canlı bombaya benim evimde değil oradaydı, niye müdahale etmediniz, diyor.

Yine bir galoş muhabbeti ve ardından
İçimizden hissettiğimiz, bize de eş zamanlı sıkılan o silahın sesi.
Anne feryaat figan '' Dileek'' diyor.
Baba birinin suratına patlatıyor yumruğunu.
Abi kapının önüne yığılan Dileğe bakıyor ve ayaklarının üzerinde zıplıyor.
Polisler, abiye kelepçe takmaya çalışıyor. Ambulans yok.

Dışarı çıkarıyorlar Polisleri, ite kalka.
Oğlun bastı tetiğe diyor, muhtemelen katil olan.
Silahıma sahip bir polis değilim, diyor bunu derken. Fikrim bu.
Tetiğe basacak cesareti olan abi, polise değil kardeşine hedef alıyor.
Anne terlik fırlatıyor, eline ne gelirse. Canları gitmiş.
Örgüt evi olmayan bu eve girip bir kızı uykusundan uyandırıp ölüme sürüklüyorlar.
Ailesinin gözü önünde, bir de ailesini suçlayarak.

Oysa haber ilk kez görsel-yazılı medyada, Dilek Doğan'ın canlı bomba olduğunu,
eve giren timcilerle çatışma çıktığını ve Dileğin yaralandığını yaftalamıştı.
Daha sonra da bu görüntüler yayınlandı. Baba Doğan diyor ki,
Polisleri evimizden çıkardık ama kızımızı hastaneye götüremedik,
Polisler tomalarıyla ve kurşunlarıyla izin vermediler, mahalle ablukadaydı, vakit kaybettik.

''Elimizde canlı bombacıların listesi var ama eylem yapmadan onları tutuklayamayız''
Diyen zihniyet, daha önce hiçbir resmi suç kaydı, araması olmayan Dileği öldürüyor.
İşte bu yüzden bizimle alay ediyorlar.
Çok azımız isyana kalkışıyor.
Bu dünyanın adaletsizliğe uyumsuzlaşıyor.
Hepimiz bu pislikle yaşamaya alışıyoruz.
Ama Dilek.

Dilek seviyor,
Doğayı, çocukları, paylaşmayı.
Dilek inanıyor,
Devrime, insana, güzel günlere.
Dilek öğretiyor.
Örgütlü olmayı, direnmeyi, yaşamayı, ölmeyi.

Çok susuyoruz, Yine sessiziz.
Çünkü bizim evlatlarımız değil ölen.
Kardeşimiz, arkadaşımız değil.
Bizi niye öldürmüyorlar, diye soruyorsunuz ya hani.
Seni niye öldürsünler, zaten herkesi sana benzetmek istiyorlar.

Elimizdeki telefonlardan yada ailecek televizyonun karşısında izliyoruz,
Gencecik bir bedenin yerlere serilişini.. 
O uzun saçlı, kara gözlü içimizi ısıtan genç kızın cansız bedeni
Hepimizin içinde koca bir boşluk.

Dilek Doğan muhalif bir şekilde yaşamayı seçip , o yapının içine adapte olup
Ama düzen içinde de bir işte de çalışıp, o gecekondu evde ailesiyle beraber
Yaşamak istemesine rağmen katledildi. 
Dilek Doğan bir hücre evinde değil, ailesiyle doğup büyüdüğü evde katledildi.
Yani Dilek Doğan normalleşmeye çalışırken katledildi.
Yani ben niyetini siyasallaşmak yerine daha ılımlı bir sol düşünce gibi gördüm.

Unutulacağını ve hesap sorulmayacağını sananlar büyük yanılgı içindeler.
Bütün bildiklerinizi unutup, kardeşinizin devlet tarafından yanınızda katledildiğini düşünün.
Düşünemediniz değil mi? Sizin düşünemediğinizi bu insanlar yıllardır yaşıyor.
AMA,

Elbet bir bildiği var bu çocukların..
Kolay değil öyle genç ölmek.
                                                                                  Yaşanılabilir bir dünya dileğimle..
                                                                                             Optimist Baykuş